W Indonezji cz.3

Po zdobyciu wulkanu Rjanini, przyszedł czas na kolejny wulkan. Miał być to drzemiący wulkan Tambora na wyspie Sumbawa. Wchodziłem w swoim życiu na różne wulkany, ale nigdy na taki. Po pierwsze jest to wulkan, który ma (uwaga!) najgłębszy krater na świecie! Erupcja tego wulkanu w 1815 roku, była największą jaką w ogóle odnotowano. Żeby to lepiej zobrazować podam, że przed erupcją wulkan miał wysokość około 4300 m n.p.m., a w tej chwili, po erupcji, jego wysokość wynosi 2850 m n.p.m., a więc wybuch urwał bez mała pół wulkanu. Słup wybuchu sięgał aż do stratosfery!

Wybuch wulkany Tambora był słyszany w promieniu ponad 2000 km. Popiół wulkaniczny został rozrzucony w promieniu 1300 km, w miejscach odległych o ok. 900 km na Jawie i Borneo jego warstwa miała 1 cm grubości, na samej Sumbawie do 1,5 m. Najdrobniejsze frakcje popiołu unosiły się w atmosferze jeszcze przez wiele miesięcy, okrążając kulę ziemską i znacząco ograniczając natężenie promieniowania słonecznego dochodzącego do powierzchni naszej planety. Rok 1816 przeszedł do historii pod nazwą „Roku bez lata”. Skutki wybuchu były katastrofalne. Odnotowano setki tysięcy ofiar śmiertelnych, w tym ok. 11700 bezpośrednio wskutek wybuchu, reszta na skutek głodu i chorób spowodowanego zniszczeniem zbiorów i pól, zatruciem zbiorników wodnych, powietrza itp. Fala tsunami miała wysokość 10 metrów a trzęsienia ziemi były odczuwalne w miejscowościach położonych w odległości nawet 500 km od wulkanu (ZA: Wikipedia).

„Droga” na szczyt wiedzie przez bardzo gęstą dżunglę. Góra jest mało uczęszczana przez ludzi. W odróżnieniu od wulkanu Rjanini, na Tamborze my nie spotkaliśmy praktycznie nikogo. Miejscowi boją się tam chodzić. Twierdzą, że jest to góra pełna magii a pikanterii dodają opowieści okolicznych mieszkańców o śmiałkach, którzy poszli na tę górę i nigdy już z niej nie wrócili. Zginęli na tej górze. Miejscowi twierdzą, że zabrały ich demony. Ja mam na to logiczne uzasadnienie. Uważam, że ludzie, którzy poszli tam np. zbierać jakieś zioła lub pozyskiwać bambus, po prostu wpadli w głębokie szczeliny skalne oraz urwiska, które przysłaniają monstrualnych rozmiarów paprocie oraz pokrzywy, przez które my się przedzieraliśmy. Jeżeli ktoś wpadnie w coś takiego i się połamie, nie będąc w stanie się wydostać ani wezwać pomocy (na Tamborze nie ma zasięgu), to zwierzęta z dżungli i mrówki zaopiekują się nim w takich sposób, że nawet kości po nim nie zostaną.

Dżungla na Tamborze robi niesamowite wrażenie, jest bardzo gęsta (tak jak ta na filmie „Predator”), nie było tam klasycznej szerokiej ścieżki, i trzeba miejscami było sobie drogę torować kijami lub używając maczety. Nie spotkaliśmy tam o dziwo żadnych zwierząt! Nawet skaczących po drzewach małp nie było. Oblazły nas jedynie pijawki, które upuściły nam krwi oraz inne wredne robactwo. Straciliśmy dużo wody (pierwszy raz w życiu spróbowałem wody ze ściętej liany). Spotkaliśmy ślady dzikich świń, w miejscu, w którym zamierzaliśmy rozbić obóz, więc rozpaliliśmy ogniska, żeby je potencjalnie odstraszyć. To zadziałało. Świnie w nocy nie przyszły.

W nocy, ruszyliśmy z naszego obozu na tzw. atak szczytowy. Szliśmy powoli i po jakimś czasie dotarliśmy wszyscy na szczyt. Chwila na odprężenie, wywieszenie polskiej flaki, zrobienie pamiątkowych fotek i wracamy.

Po zejściu z Tambory, opuściliśmy wyspę Sumbawa, udają się na wyspę Bali. Tam już cywilizacja i komercja totalna: plaże, kropówki.. My jednak nie leżeliśmy na plaży i nie smażyliśmy jaj i piersi na ostrym słońcu. Wolny czas spędzaliśmy na zwiedzaniu lokalnych świątyń, muzeum oraz robieniu pamiątkowych zakupów. Czas pomału było wracać do Polski.