W Meksyku (+galeria)

Zaliczyłem kolejny 5-tysięcznik ! Tym razem była to największa góra w Meksyku: Pico de Orizaba. Ten uśpiony wulkan mierzy 5700 m. n.p.m. (niektóre źródła podają 5715 czy też 5638 m n.p.m.). Od razu mówię, że nie miałem problemów z wysokością ponieważ na trzy tygodnie przed wyjazdem do Meksyku wszedłem na inny 5-tysięczny szczyt, w Himalajach / Kalapathar (5550 m.n.p.m.) – przyp./ , więc byłem już za aklimatyzowany (do wysokości). Oczywiście w ramach programu Orizaby aklimatyzację robiliśmy a tym samym zdobyłem inne mniejsze szczyty (La Malinche oraz Neveada Tolucko) – oba mają po około 4500 m n.p.m. – taka mała ciekawostka. Nie o nich jednak chcę tu pisać, te służyły tylko na przetarcie, najważniejsza jest Orizaba i po zdobyciu tego szczytu mogę powiedzieć, że to była najtrudniejsza i najbardziej niebezpieczna góra na którą do tej pory wszedłem.

Orizaba to mój 4-ty zdobyty pięciotysięcznik (wcześniej Elbrus, Kilimandżaro i Kalapathar). Żadna z tych wcześniejszych gór nie może się równać z Orizabą. Byłem i mam porównanie ! Nawet technicznie uznany za trudny Mont Blanc na który wszedłem w 2013 roku jest od Orizaby łatwiejszy (swoją drogą słynny Blanc nie ma nawet 5000 m n.p.m. – taki szczegół).

Pico de Orizaba mnie zaskoczyła, nie przypuszczałem, że będzie aż tak wymagająca.. technicznie ! (pomijam jak bardzo jest wymagająca kondycyjnie !!). Atak na Orizabę zaczyna się od schronu (nie schroniska !) tzw. Piedra Grande, ulokowanego na stokach Orizaby na wysokości 4200 m n.p.m. Więc prosty rachunek: mamy za jednym razem do zrobienia na szczyt 1500 metrów deniwelacji ! Nieźle, ale teraz będzie najlepsze: teren po którym trzeba te deniwelacje robić jest – co tu dużo mówić – zajebiście trudny.
Drogę na szczyt (oczywiście przy świetle czołówek) zaczynamy idąc stromym szutrowym stokiem (od razu mówię, że na Orizabie nie ma grama płaskiego terenu, jest tylko gorzej i gorzej..). Wygląda to tak: trzy kroki do przodu i dwa kroki do tyłu. Trzy kroki do przodu dwa do tyłu.. niestety ale szutry dają nieźle w kość bo cały czas się osuwają nam spod nóg. To jednak jeszcze nic.

Po takiej „zaprawie” wkraczamy to stromo pnącego się labiryntu skalnego (zaczyna się mniej więcej na wysokości 4700 m n.p.m.). Zawsze mnie dziwiło dlaczego nigdzie w internecie nie znalazłem zdjęć słynnego El Labirinte na Orizabie. Teraz już wiem.. Otóż idąc przez labirynt skalny (gdzie trzeba się często wspinać, uważając na jęzory lodowe) idziemy w świetle czołówek, wiec pewnie każdy myśli „pstryknę labirynt jak będę wracał, będzie wtedy słońce będzie jasno, będzie lepiej widać”, a potem gdy wracają są tak wymęczeni, że ostatnia rzeczą na jaką mają ochotę to robienie zdjęć.. ze mną tak właśnie było. Zdjęć labiryntu nie mam.

Wychodząc z labiryntu (mieliśmy szczęście, że przeprowadził nas przez niego doświadczony Meksykański przewodnik, który zna taką drogę, że nie trzeba w nim było zakładać raków – w labiryncie zwykle raki są niezbędne) dochodzimy do lodowca Jalapa (5000 m n.p.m.). Tu się zaczyna zabawa 😉

Tu zakładamy już uprzęże na biodra, raki, dzielimy się na zespoły, wiążemy się ze sobą liną, poprawiamy na głowie kaski, które mamy założone od samego początku, chowamy kijki trekkingowe zastępując je czekanem i.. ruszamy w dalszą drogę na szczyt. Idziemy wolno, ostrożnie. Na Orizabie nie ma szczelin lodowych (są małe szczelinki) na całe szczęście, ale lodowiec w miarę posuwania się do przodu zaczyna stawać się coraz bardziej stromy.
Idąc lodowcem wydaje się, że końca nie ma, za to im dalej i wyżej tym lodowiec zaczyna stawać dęba i pod koniec faktycznie ma nachylenie 45-50 stopni !! Jest bardzo ślisko i wystarczy jedno małe potknięcie przez chwilę nieuwagi i lecimy w dół jak na stromej lodowej ślizgawce tylko, że takiej która ma 1,5 kilometra. Wątpię by udało się nam wyhamować czekanami.. A gdzie byśmy wylądowali gdybyśmy zaczęli się zsuwać na dół ? Na pewno nie w El Labirynte (jest wysunięty na prawo), rozbilibyśmy się o sterczące skały Sarcofago, lub wpadli w przepaść (urwisko na lewo od Sarcofago licząc od osi krateru).
W końcu docieramy na szczyt. Nie ma na nim lodu ani śniegu – został wytopiony przez ostre słońce. Za szczyt Orizaby uznany jest najwyżej położony punkt krawędzi krateru. Znajduje się na nim krzyż oraz inne krzyże leżące- połamane. Krater jest okrągły, ma ponoć 300 m głębokości (jest pewnie głębszy tylko, że jest zasypany). Faktem jest jednak, że czuć było z tego krateru zapach siarki. Radość ogromna – stanąłem na szczycie Orizaby. 15 minut na fotki i trzeba wracać na dół.

Podczas tego wyjazdu do Meksyku oczywiście zrobiliśmy zwiedzanie (a jakże), i tak np. zwiedziliśmy Mexico City, miasto Puebla gdzie jest największa na świcie piramida (Cholula), byliśmy również w jej wnętrzu, zwiedziliśmy indiańskie kościoły, franciszkańskie klasztory, spróbowaliśmy indiańskich i meksykańskich specjałów (np. pieczonych pasikoników). Zwiedziliśmy też miasto majów Teotihuacan gdzie są zabytkowe piramidy słońca i księżyca (wszedłem na sam szczyt piramidy słońca), zabytkowe tajemnicze miasto Cantona, miasteczko Tlachichuca, słynną Guadelupe gdzie były objawienia Maryjne itd.itd. będzie o tym w następnych wpisach.

Tym czasem poniżej kilka zdjęć jeszcze na chybcika jak zwykle, zanim nie wstawię więcej do ALBUMU i do galerii (mam zaległościjeszcze z Himalajów..).

GALERIA: