No Mercy

Droga Sudecka (Sudetenstraβe) błędnie nazywana Autostardą Sudecką, nie jest zagadką Gór Bystrzyckich jak twierdzą osoby nie znające faktów historycznych. W archiwach polskich i niemieckich zachowały się liczne dokumenty związany z przedmiotową inwestycją. Po co więc kultywować mit z lat 90. o militarnym przeznaczeniu Drogi Sudeckiej? Ten MIT jest tak samo absurdalny jak “muchołapka” w Ludwikowicach Kłodzkich. Niemieckie dowództwo Reichswehry blokowało w latach 30. XX w. cywilne projekty drogowe, które mogły ułatwiać dojazd do granicy. Tak było właśnie z Drogą Sudecką. Jednak z uwagi na przekształcenie słabej Reichswehry w silny Wehrmacht, w 1935 r. wojsko dało zielone światło dla budowy Drogi Sudeckiej, pod warunkiem, że droga ta zostanie odpowiednio przygotowana na wypadek konfliktu zbrojnego, aby mogła zostać ona łatwo zablokowana. Dlatego zbudowano m.in. chodniki minerskie pod drogą na odcinku Bystrzyckim (budowa tego odcinka Drogi Sudeckiej ruszyła w 1936 r.) i dwa schrony na Przełęczy Spalona i dwa schrony na Przełęczy nad Porębą. Wyzej wymienione schrony można bardzo łatwo znaleźć w terenie zwłaszcza, gdy ktoś umie korzystać z mapy, na której są one zaznaczone. Droga Sudecka – odcinek Bystrzycki (13 km) został ukończony w 1938 r. Za realizację zadania odpowiedzialna była firma Sager & Woerner. Budowa tego odcinka drogi była propagandowym pokazem walki z bezrobociem w ówczesnych Niemczech i służyć miała do wspierania ruchu turystycznego. Mit o ewentualnej potrzebie przemieszczania niemieckich wojsk w pasie przygranicznym jest absurdalny i niedorzeczny. Zasięg Czechosłowackich dział rozlokowanych w pobliskich Górach Orlickich pozwalałby bez trudu zrobić sito z Drogi Sudeckiej i poruszających się po niej kolumn niemieckich wojsk i pojazdów wojskowych. Zainteresowanych szczegółami budowy Drogi Sudeckiej odsyłam do archiwów lub polecam przeczytać opracowanie p. Tomasza Przerwa pt. „Strategiczna” Droga Sudecka na ziemi kłodzkiej (lata 30. XX wieku).