No Mercy

Południowe zbocze góry Gontowa jest rzadko uczęszczane przez turystów i eksploratorów terenowych chcących odkrywać hitlerowskie tajemnice z okresu II wojny światowej. Na tym zboczu nie prowadzono prac związanych z budową „Riese”. Natomiast rejon ten może okazać się interesujący z punktu widzenia eksploratorów starych kopalń. Otóż znajduje się tam znaczna ilość kamieni granicznych dawnych pól górniczych. Na niemieckich mapach archiwalnych, które posiadam rejon ten opisany jest jako: „Erweiterungsfeld w Anna (31.8.1866)”. Czyżby rozszerzono wówczas pole górnicze Anna? Wszystko na to wskazuje. Czy znajdują się tam jakieś sztolnie lub szyby górnicze badawcze, które zostały w ostatnim etapie prac zasypane? Możliwe, że tak. Faktem jest, że nie zlokalizowano tam hałd urobku skalnego a zbocze ma w większości umiarkowanie łagodne nachylenie. Natomiast w niektórych miejscach jest dosyć strome. Jednak nie zauważono tam cieków wodnych oraz topniejącego miejscami śniegu szybciej niż w pozostałych miejscach. Najciekawszy rejon południowego zbocza góry Gontowa znajduje się powyżej miejscowości Świerki. Zlokalizowano tam zagadkową szczelinę skalną, co do której nie ma pewności czy powstała w sposób naturalny czy jest pozostałością po zawaleniu się wejścia do płytkiej sztolni badawczej. W szczelinie do dnia obecnego tkwią zaklinowane metalowe elementy, być może pochodzenia górniczego.

Do póki nie zostały odnalezione plany projektowe mającego powstać w Górach Sowich układu podziemnych schronów dla niemieckiego wojska i jego dowódców oraz głównego wodza III Rzeszy, w ramach programu budowy „Riese”, dokonanie lokalizacji, analizy i oceny, leży po stronie badań terenowych. Im więcej ustalonych zostanie racjonalnych przesłanek wskazujących na zaczątek budowy podziemnego kompleksu, tym sprawa staje się coraz bardziej oczywista i bezsporna. W miesięczniku „Odkrywca” [nr 10 (249) i nr 11 (250)] przedstawiłem dowody na budowę podziemnego schronu w górze Jagodziniec. Mam zamiar za jakiś czas przedstawić kolejne dowody przy okazji ucinając nielogiczne kontry sceptyków.

Poprzednio w temacie historii miasta Głuszycy z okresu II wojny światowej pisałem, że w podczas moich najnowszych badań archiwalnych udało mi się dotrzeć do dokumentów, które świadczą o przeniesieniu w 1943 r., do tego miasta dwóch fabryk zbrojeniowych koncernu Fried.Krupp A.G. z Essen. Przypomnę, że wcześniej znany był z dokumentów fakt przeniesienia do Głuszycy tylko jednej fabryki (druga została przeniesiona do Nowej Rudy) należącej do Fried. Krupp A.G. Obecnie wszedłem w posiadanie kolejnych dokumentów, które już nieco więcej informacji zawierają na temat tej drugiej fabryki Kruppa w Głuszycy. Na przykład z dokumentów tych wiadomo co tam produkowano. Jednak nadal nieznana pozostaje lokalizacja tej fabryki. Dokumenty te mam zamiar za jakiś czas udostępnić, stopniowo.

No i stało się, moja książka „Sekrety III Rzeszy w Ludwikowicach Kłodzkich” została oznaczona w Księgarni Odkrywcy jako HIT (link: https://www.odk.pl/sekrety-iii-rzeszy-w-ludwikowicach-klodzkich,37001.html ). Książka ta była przez znaczną większość miesięcy w roku najlepiej sprzedająca się pozycją. To mnie cieszy. Niestety jej duży nakład zaczyna się powoli wyczerpywać a wydanie drugie planowane jest dopiero za 8 lat (za 10 lat licząc od daty ukazania się na rynku w sprzedaży wydania pierwszego). Wydanie drugie na pewno zostanie uzupełnione o nową wiedzę, którą za ten czas zdobędę. Póki co zdradzę, że są już nowe wiadomości z zakresu badań najbardziej enigmatycznego kompleksu „Riese” jakim jest Gontowa. Udało mi się również pozyskać nowe archiwalne dokumenty dotyczące fabryki amunicji w Ludwikowicach Kłodzkich. Nie jest tego dużo, ale przez 8 lat na pewno się tego więcej uzbiera. Po cichu liczę na dokumentację techniczną z załącznikami (rysunki techniczne).

Kończy się rok 2019, który uważam za udany w kategorii pozytywnych efektów eksploracji pohitlerowskich kompleksów budowy „Riese” w Górach Sowich. Do sukcesów można zaliczyć dotarcie do wielu nieznanych wcześniej nikomu niemieckich dokumentów o budowie „Riese”, z których część została następnie opublikowana w miesięczniku Odkrywca. Poza tym upadł mit słynnego „uskoku” w Osówce, wykruszyła się część komercji ruchomej, a co najważniejsze dało mi się w końcu pozyskać dokumenty techniczne związane z budową „Riese”. Jak już wspominałem to zaledwie wierzchołek góry lodowej, ale JEST. Ja mam nadzieję na więcej w… 2020 roku.
Co jeszcze może przynieść 2020 rok: Otóż powstał pomysł na podzielenia tego bloga na część ogólnie dostępną dla wszystkich i część, do której dostęp będę mieli nieliczni. Byłoby to z wielu powodów praktyczne rozwiązanie, które cały czas rozważam.
Kolejna kwestia to dokumenty związane z budową „Riese”, których w ostatnim czasie udaje się pozyskiwać coraz więcej nie tylko mi, jednak z różnych powodów nie pora na to, żeby te dokumenty publikować. Dlatego coraz bardziej podoba mi się pomysł tzw. zamkniętego grona.

W którym kompleksie „Riese” w Górach Sowich, w podziemnej części, pozostało najwięcej nieodkrytych tajemnic z okresu II wojny światowej (nie licząc oczywiście kwestii przeznaczenia tych podziemi)? Przedstawione poniżej zestawienie pozwoli każdemu na to pytanie odpowiedzieć. Zestawienie zawiera listę kompleksów „Riese” w Górach Sowich wraz z częścią podziemną i krótkim komentarzem odnośnie tego, co aktualnie już na temat tych podziemi wiadomo.

1. Rzeczka – 3 sztolnie połączone dwoma poprzecznymi chodnikami. Nie kryją tajemnic.
2. Jugowice Górne – 6 sztolni, wszystkie zbadane. Nie kryją tajemnic.
3. Kompleks Włodarz – 4 sztolnie połączone ze sobą chodnikami. Nie kryją tajemnic.
4. Kompleks Osówka – 3 sztolnie i chodniki. Nie kryją tajemnic.
5. Kompleks Gontowa – 4 sztolnie i chodniki. Sztolnia nr 3 oraz prowadzące z niej wyrobiska chodnikowe zbadane są tylko częściowo.
6. Kompleks Soboń – 3 sztolnie z chodnikami. Nie wyjaśniony krótki odcinek sztolni nr 3.
7. Kompleks Jagodziniec – brak podziemnych wyrobisk.

Z powyższego zestawienia jasno wynika, że kompleks Gontowa w części podziemnej jest najbardziej zagadkowy. Niestety sztolnia nr 3 w Gontowej i prowadzące z niej wyrobiska chodnikowe, obecnie odcięte są zawałami. Każdy kto był w tych podziemiach (a nie tylko patrzył w obrazki w ślad za: podaj link) wie, że znajdujące się tam zawały to nie jest to samo co zasypany uskok w Osówce. Z tego powodu prawdopodobnie nigdy nie dowiemy się jaka była długość tej sztolni i rozkład prowadzących z niej chodników. Wobec takiego stanu rzeczy mitomani mają tu wielkie pole do popisu, a eksploratorzy i badacze historii niełatwy orzech do zgryzienia.

W kompleksie Osówka zlokalizowano nowy obiekt budowlany „Riese” (na zdjęciu zaznaczony czerwoną strzałką). A tak poważnie: ciekawy jestem czy szanowna komercja zamieści jakąś tabliczkę z informacją kiedy ten Einmannbunker się tam znalazł i jaka była myśl przewodnia żeby go przywieźć i tam postawić. On w ogóle nie pasuje do tego miejsca. Takie „uatrakcyjnienie” bez podania informacji, może być traktowane jako fałszowanie historii.

Kompleks Gontowa jako jeden z placów budowy „Riese” wciąż kryje tajemnice. W trakcie moich licznych poszukiwań dokumentacji tej budowy, udało mi się w ostatnim czasie zdobyć kilka nowych, bardzo ciekawych dokumentów, które rzucają nieco nowego światła na ten kompleks. O ile mam już całkiem sporo dokumentów (nie znanych, nigdy nie publikowanych) dotyczących np., kompleksu Osówka, to na kompleks Gontowa podobnie jak na kompleksy Soboń i Jagodziniec [jak ktoś ma wątpliwości odnośnie tego kompleksu to odsyłam do listopadowego numeru: 11/2019 miesięcznika „Odkrywca”] wciąż tej dokumentacji jest jak na lekarstwo. Warto się zastanowić dlaczego i z czym to jest związane. Dokumentację na temat kompleksu Gontowa mam nadzieję kiedyś ujawnić, jednak nie wcześniej niż za 8 lat, w drugim wydaniu mojej książki pt. „Sekrety III Rzeszy w Ludwikowicach Kłodzkich”.

Powszechnie wiadomo, że jesienią 1943 roku, koncern Kruppa przeniósł część swojej produkcji zbrojeniowej do Głuszycy, do zakładu włókienniczego o nazwie MK Textilwerke AG. Zakład ten oznaczono wówczas w dokumentacji Maschinnenbau 1 Werk II. W zasadzie był to oddział o nazwie Głuszyca i Nowa Ruda, ponieważ w Nowej Rudzie w tym samym czasie w fabryce włókienniczej Pollacka uruchomiono Werk I. I tak też to wygląda na dokumentach. Wszystko pięknie i ładnie, tylko, że obecnie jestem w posiadaniu kilku niemieckich oryginalnych dokumentów koncernu Fried.Krupp AG z których jasno i czytelnie wynika, że do Głuszycy w okresie II wojny światowej Krupp przeniósł nie 1 a 2 (słownie: dwa) zakłady zbrojeniowe. O ile wiadomo wszystkim o zakładzie zbrojeniowym Fried.Krupp w fabryce MK Textilwerke AG, to gdzie był drugi zakład, i co w nim produkowano?