No Mercy

Miło mi poinformować, że do mojego worka z odznakami sudeckimi trafiła dzisiaj (19.12.2023 r.) zdobyta przeze mnie odznaka Korona Nowej Rudy. Pod względem skali trudności jest to najłatwiejsza w zdobywaniu odznaka sudecka, którą posiadam. Jednak dla mnie jako mieszkańca miasta Nowa Ruda… najważniejsza! Zachęcam każdego kto czuje się na siłach do jej zdobywania. Dla zainteresowanych podaję link do regulaminu: http://www.msw-pttk.org.pl/odznaki/reg_odznak/reg_orknr.html

Zostałem niejako poproszony o zrobienie krótkiej recenzji artykułu, który ukazał się w dwumiesięczniku “Odkrywca” nr 11/12 (298/299) listopad-grudzień 2023, na temat AL Wolfsberg. Więc gazetę kupiłem, przeczytałem… I uważam to za mój stracony czas i jakieś tam stracone pieniądze wydane.. Artykuł oceniam jako bardzo słaby, krótki, napisany w oparciu o źródła głównie internetowe i wydane już publikacje książkowe. Zwracam uwagę, że Autor powołuje się na wykaz obozów AL “Riese” podając jako źródło (jako nowość!) najnowszą książkę R.Owczarka z 2023 r. Ja ten dokument (dwustronicowy) archiwalny opublikowałem w całości trzy lata wcześniej w “Odkrywcy” nr 7(258) lipiec 2020, s. 25. Poza tym kierownikiem kuchni obozu AL Wolsfsberg I według tego dokumentu był O. Schulz, a kierownikiem kuchni obozu AL Wolsfsberg II był Hoffmann, ale to tak na marginesie. Polecam przeczytać mój artykuł w “Odkrywcy” nr 9(272) wrzesień 2021 o AL Falkenberg. Zobaczycie potężną różnicę.. Żałuję jedynie, że jak zawsze na końcu moich artykułów podałem źródła archiwalne dokumentów, do których dotarłem. To tak w kwestii kolejność podawania źródeł w publikacjach tych najnowszych..

Dziś wracam do starego tematu. Był kiedyś taki dziad z Głogowa, który twierdził, że szyb zlokalizowany na szczycie wzniesienia Wielisławka na Pogórzu Kaczawskim jest połączony z jedną z tamtejszych sztolni, do której wejście znajduje się u podstawy tego wzniesienia. Według jego słów, ten szyb górniczy i połączoną z nim sztolnię miano wykorzystać do transportu (wpierw wózkami po szynach a następnie wyciągiem kubłowym napędzanym kołowrotem) żywności do schroniska znajdującego się nieco poniżej tego szczytu. Schronisko istniało, sztolnia istnieje, szyb istnieje, ale na pewno nigdy, powtarzam nigdy, nie był połączony z żadną tamtejszą sztolnią. Szyb miał głębokość nie większą niż 15 m. Obecnie jest częściowo zasypany. Pytanie, czy we wsi Świerki Górne w Sudetach Środkowych, transport żywności rzeczywiście odbywał się w kubłach transportowych przy pomocy napędu linowo-bębnowego podziemnym tunelem prowadzonym od głębokich piwnic budynku dawnej świetlicy równolegle do zbocza góry Włodzickiej, do dawnej niemieckiej restauracji znajdującej się wysoko na zboczu tej góry? Podpowiem, że restauracja istniała, tunel istnieje i prowadzi od budynku dawnej świetlicy.. jednak jak bardzo jest długi, dokąd rzeczywiście prowadzi i jakie było jego faktyczne przeznaczenie – na te pytania nie uzyskacie tu odpowiedzi. Spróbujcie ich poszukać sami (archiwa, teren). Ciekawy jestem czy ja w końcu coś na ten temat sensownego poczytam, choćby nawet w internecie.:).

Górniczy szyb Tiefbau o głębokości 350 m: wydechowy i materiałowy, który należał do kopalni Wenceslaus w powiecie kłodzkim na Dolnym Śląsku, budzi wśród wielu niedoświadczonych badaczy historii niewyjaśnione kontrowersje. A prawda jest taka, że nie było w nim nic zagadkowego. Historia budowy tego szybu, okres jego funkcjonowania i likwidacji, są bardzo dokładnie udokumentowane. Cała dokumentacja odnośnie powyższego znajduje się w polskim archiwum. Tak więc polecam się tam wybrać zamiast pisać do mnie e-mailowo licząc na gotową kwerendę, co często czynicie. Powyżej fragment archiwalnej mapy, na której zaznaczono m.in. szyb górniczy Tiefbau. To dla tych, dla których wyjazd do archiwum byłby wyprawą życia.

Spośród wielu odznak górskich, które zdobyłem w polskich Sudetach, odznakę złotą ZNAM SUDETY WAŁBRZYSKIE uważam, za najbardziej godną polecenia by się o nią starać. 62 szczyty wzniesień w tzw. Sudetach Wałbrzyskich zostały wytypowane przez PTTK Wrocław z rozmysłem i tak, aby nasycić nawet najbardziej wybredne gusta. Nie zabraknie tu głębokich dolin, stromych i długich podejść a także pięknych panoramicznych widoków (w ładną pogodę). Jeśli ktoś uważa, że Góry Sowie są piękne w skali Sudetów to albo nie był w Górach Suchych, Paśmie Lesistej i Masywie Dzikowca oraz w Górach Czarnych i na Rybnickim Grzbiecie albo… powinien popukać się w głowę.

Droga Sudecka (Sudetenstraβe) błędnie nazywana Autostardą Sudecką, nie jest zagadką Gór Bystrzyckich jak twierdzą osoby nie znające faktów historycznych. W archiwach polskich i niemieckich zachowały się liczne dokumenty związany z przedmiotową inwestycją. Po co więc kultywować mit z lat 90. o militarnym przeznaczeniu Drogi Sudeckiej? Ten MIT jest tak samo absurdalny jak “muchołapka” w Ludwikowicach Kłodzkich. Niemieckie dowództwo Reichswehry blokowało w latach 30. XX w. cywilne projekty drogowe, które mogły ułatwiać dojazd do granicy. Tak było właśnie z Drogą Sudecką. Jednak z uwagi na przekształcenie słabej Reichswehry w silny Wehrmacht, w 1935 r. wojsko dało zielone światło dla budowy Drogi Sudeckiej, pod warunkiem, że droga ta zostanie odpowiednio przygotowana na wypadek konfliktu zbrojnego, aby mogła zostać w razie potrzeby łatwo zablokowana. Dlatego zbudowano chodniki minerskie pod drogą na odcinku Bystrzyckim (budowa tego odcinka Drogi Sudeckiej ruszyła w 1936 r.). Dodatkowo zbudowano dwa schrony na Przełęczy Spalona i dwa schrony na Przełęczy nad Porębą. Wyzej wymienione schrony można bardzo łatwo znaleźć w terenie zwłaszcza, gdy ktoś umie korzystać z mapy, na której są one zaznaczone. Droga Sudecka – odcinek Bystrzycki (13 km) został ukończony w 1938 r. Za realizację zadania odpowiedzialna była firma Sager & Woerner. Budowa tego odcinka drogi była propagandowym pokazem walki z bezrobociem w ówczesnych Niemczech i służyć miała do wspierania ruchu turystycznego. Mit o ewentualnej potrzebie przemieszczania niemieckich wojsk w pasie przygranicznym jest absurdalny i niedorzeczny. Zasięg Czechosłowackich dział rozlokowanych w pobliskich Górach Orlickich pozwalałby bez trudu zrobić sito z Drogi Sudeckiej i poruszających się po niej kolumn niemieckich wojsk i pojazdów wojskowych. Zainteresowanych szczegółami budowy Drogi Sudeckiej odsyłam do archiwów lub polecam przeczytać opracowanie p. Tomasza Przerwa pt. „Strategiczna” Droga Sudecka na ziemi kłodzkiej (lata 30. XX wieku).

Nowa Ruda (dawniej niem. Neurode) to kopalnia tajemnic i zagadek z przeszłości. Część z nich udało mi się rozwiązać poprzez ustalenie faktów historycznych na podstawie przeprowadzonych przeze mnie badań archiwalnych. Wyniki tych prac opublikowałem w 2022 r. w mojej książce “Nowa Ruda w okresie II wojny Światowej” – wydanie II uzupełnione i rozszerzone. Kolejne zagadki i niewyjaśnione kwestie związane z historią tego miasta wciąż czekają na ustalenie i rozwikłanie. Ciekawy jestem czy ktoś w niedługim czasie się tego podejmie. W kwestii zagadek historii miasta Nowa Ruda można do mnie pisać na adres e-mail (pjblog2012@interia.pl). Jeśli będę miał wiedzę to chętnie pomogę każdemu badaczowi historii. Jako ciekawostkę przedstawiam moje porównanie przeszłości i teraźniejszości w Nowej Rudzie: Powyżej barokowa kamienica na rynku. Poniżej fragment południowo-zachodniego zbocza góry Krępiec a w tle widoczna góra św. Anny z wieżą widokową.

Według legend stworzonych przez głuszyckich mitomanów, na szczycie góry Włodarz (811 m n.p.m.), w latach 1944-1945 miała znajdować się budowla służąca do obserwacji terenu przez niemieckie wojsko, a także niewielki schron. Ta legenda nie ma nic wspólnego z faktami. Na szczycie góry Włodarz znajduje się niewielka grupa wychodni skalnych i nic poza tym. Dla leniwych, którzy nie wybiorą się tam, z lewej strony zamieszczam zdjęcia jak wygląda szczyt góry Włodarz.

Pod koniec maja 2023 r. jako Zastępca Kierownika Ciepłowni w Nowej Rudzie miałem przyjemność zorganizować i uczestniczyć w imprezie integracyjnej, w której udział wzięli pracownicy (Prezesi, Kierownicy, Mistrzowie, Brygadziści, itd.) dwóch zakładów energetycznych – Ciepłowni, z różnych miast. Wśród uczestników byli wysokiej klasy inżynierowie technicy z branży energetycznej, posiadający ogromną wiedzę z zakresu energetyki cieplnej, elektryki, automatyki, hydrauliki i górnictwa. Po zwiedzeniu tamtejszych podziemi odbyliśmy wspólny spacer po naziemnych obiektach kompleksu Osówka. Miałem wówczas przyjemność po raz pierwszy zaprezentować moje nigdy wcześniej niepublikowane materiały dot. Osówki i przedyskutować w tak znamienitym gronie przeznaczenie poszczególnych obiektów budowlanych Osówki jako FHQu (np. „Siłownia”). W tym miejsc pragnę ze swojej strony podziękować prezesowi Podziemnego Miasta Osówka za współpracę i pogratulować wyborowych dań jakie serwuje restauracja Osówka.